Ἐπιστροφή Μὲ σπαραγμὸ κρατώντας τὴ βαριὰ καρδιά μου βρῆκα τὸ πατρικό μου σπίτι νὰ κοιτάζει, μὲς ἀπ᾿ τὶς φυλλωσιές, σὰν ἄλλοτε, τὴ δύση. -μὲ σπαραγμὸ κρατώντας τὴ βαριὰ καρδιά μου. Γοργὰ τὸ νζάκι ἡ μάνα μου τρέχει ν᾿ ἀνάψει. Κ᾿ ἐνῷ ἀπ᾿ τὴν πόρτα βλέπω τὶς γλυκές του λάμψεις, μὲ σπαραγμὸ κρατώντας τὴ βαριὰ καρδιά μου δὲ μπαίνω μέσα. Ἀπέξω κάθομαι καὶ κλαίω... Νικηφόρος Βρεττάκος
Αναρτήσεις
Ἂν δὲν μοῦ ῾δινες ποίηση Κύριε Ἂν δὲ μοῦ ῾δινες τὴν ποίηση, Κύριε, δὲ θἄχα τίποτα γιὰ νὰ ζήσω. Αὐτὰ τὰ χωράφια δὲ θἆταν δικά μου. Ἐνῷ τώρα εὐτύχησα νἄχω μηλιές, νὰ πετάξουνε κλώνους οἱ πέτρες μου, νὰ γιομίσουν οἱ φοῦχτες μου ἥλιο, ἡ ἔρημός μου λαό, τὰ περιβόλια μου ἀηδόνια. Λοιπόν; Πῶς σοῦ φαίνονται; Εἶδες τὰ στάχυά μου, Κύριε; Εἶδες τ᾿ ἀμπέλια μου; Εἶδες τί ὄμορφα ποὺ πέφτει τὸ φῶς στὶς γαλήνιες κοιλάδες μου; Κι᾿ ἔχω ἀκόμη καιρό! Νικηφόρος Βρεττάκος
Χαράξου κάπου στον ουρανό με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι παρέμενε άσβεστος από Την γενναιοδωρία. Και η Ποίηση πάντοτε είναι μία θάλασσα, όπως ένας είναι ο ουρανός, μόνο διαφορετικές γωνίες υπάρχουν καταμεσίς στο άγγιγμα των ματιών του θόλου. Εγώ πάλι, τον έχω δει από τα κέντρα της θάλασσας να φαντάζει ατέλιωτος και εγγύς, αχρωμάτιστος παρέμεινε όταν τα βουνά τα κύματα βουβά όρμηξαν να θέλουν να με καταποντίζουν. Μετά απέχτησε ζωηράδα και γαλήνη, στού τόξου του, τα χρώματα τις υποσχέσεις. Για να πατάς στέρεα στη γη, πρέπει ο νούς σου να είναι κάτω από τη γη, τότε η συμφορά συμφέρει, και δεν λογαριάζεται σαν πλάνη. Και με τις παγίδες μπορεί να πιάνεις τα πουλιά, και με τα δρεπάνια να κόβεις στάχυα, όμως ποτέ δεν πιάνεις το κελαηδητό τους, ποτέ δεν ανασαίνεις τον καημό τους.
Μαζεύω τὰ πεσμένα στάχια Μαζεύω τὰ πεσμένα στάχια νὰ σοῦ στείλω λίγω ψωμί, μαζεύω μὲ τὸ σπασμένο χέρι μου ὅ,τι ἔμεινε ἀπ᾿ τὸν ἥλιο νὰ σοῦ τὸ στείλω νὰ ντυθεῖς. Ἔμαθα πὼς κρυώνεις. Τὴν πράσινή σου φορεσιὰ νὰ τὴν φορέσεις τὴν Λαμπρή! Θὰ τρέξουν μ᾿ ἄνθη τὰ παιδιά.Θὰ βγοῦν τὰ περιστέρια, κ᾿ ἡ μάνα σου μὲ μιὰ ποδιά, πλατιά, γεμάτη ἀγάπη! Πάρε ὅποιο δρόμο, ὅποια κορφή, ρώτα ὅποιο δένδρο θέλεις Μ᾿ ἀκοῦς; Οἱ δρόμοι ὅλης τῆς γῆς βγαίνουνε στὴν καρδιά μου! Μὴν ξεχαστεῖς κοιτάζοντας τὸ φῶς. Τ᾿ ἀκοῦς;... Νἀρθεῖς! Νικηφόρος Βρεττάκος . .
Ἡ ποίηση (Πρόλογος) Δὲ μπορῶ νὰ βρῶ πιά, τί θέλει νὰ πεῖ ποίηση. Μοῦ διαφεύγει. Τὸ ἤξερα, ἀλλὰ τώρα μοῦ διαφεύγει. Ἂν κάποιος μοῦ ρωτήσει αὐτὴ τὴ στιγμή, θὰ ντροπιαστῶ. Γιατὶ ἐξακολουθῶ νὰ εἶμαι ἐνδόμυχα βέβαιος πὼς ἡ ποίηση εἶναι μιὰ οὐσία, ἀπαράλλαχτα ὅπως καὶ ἡ ζωή. Καὶ κρύβω, κρύβομαι, κάτι κρύβω, ἀπὸ κάποιον κρύβομαι. Σὰ ν᾿ ἀρχίζω νὰ γίνομαι τρελός, καὶ νὰ ντρέπομαι. Ἀλλὰ ἡ ποίηση; Κάποιος θὰ σταθεῖ ἱκανὸς νὰ πεῖ στοὺς ἄλλους, ὄχι σ᾿ ἐμένα ποὺ ἂν καὶ τὸ ξέρω φεύγω, τί εἶναι ποίηση! Γιώργος Σαταντάρης
Ὁ ἀγρὸς τῶν λέξεων Ὅπως ἡ μέλισσα γύρω ἀπὸ ἕνα ἄγριο λουλοῦδι, ὅμοια κ᾿ ἐγώ. Τριγυρίζω διαρκῶς γύρω ἀπ᾿ τὴ λέξη. Εὐχαριστῶ τὶς μακριὲς σειρὲς τῶν προγόνων, ποὺ δούλεψαν τὴ φωνή, τὴν τεμαχίσαν σὲ κρίκους, τὴν κάμαν νοήματα, τὴ σφυρηλάτησαν ὅπως τὸ χρυσάφι οἱ μεταλλουργοὶ κ᾿ ἔγινε Ὅμηροι, Αἰσχύλοι, Εὐαγγέλια κι ἄλλα κοσμήματα. Μὲ τὸ νῆμα τῶν λέξεων, αὐτὸν τὸ χρυσὸ τοῦ χρυσοῦ, ποὺ βγαίνει ἀπ᾿ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μου, συνδέομαι· συμμετέχω στὸν κόσμο. Σκεφτεῖτε: Εἶπα καὶ ἔγραψα, «Ἀγαπῶ». Γιατί ότι δεν αγαπιέται σκουριάζει. Νικηφόρος Βρεττάκος .
Οἱ μουσικοὶ ἀριθμοί Χωρὶς τὴ μαθηματικὴ τάξη, δὲν στέκει τίποτε: Οὔτε οὐρανὸς ἔναστρος, οὔτε ρόδο. Προπαντὸς ἕνα ποίημα. Κι εὐτυχῶς ὅτι μ᾿ ἔκανε ἡ μοῖρα μου γνώστη τῶν μουσικῶν ἀριθμῶν, ὅτι κρέμασε μίαν ἀχτίνα ἐπὶ πλέον τὸ ἄστρο τῆς ἡμέρας στὴν ὅρασή μου καὶ κάνοντας τὰ γόνατά μου τραπέζι ἐργάζομαι, ὡς νά ῾ταν νὰ φτιάξω ἕναν ἔναστρο οὐρανό, ἢ ἕνα ρόδο. . . . Νικηφόρος Βρεττάκος
Ερωτικό : Ναί αγαπημένη μου, σού φωνάζω πόσο μου λείπεις, το μαξιλάρι μου στενάζει κατω από τη λύπη του, ακούγοντας με, η πόρτα ερμητικά κλειστή, ανήμπορη να κλάψει, μόνο ακούει τούς κεραυνούς που χτυπάνε στο δάσος της σιωπής απέξω, τα παράθυρα σμίξανε νωρίτερα σήμερα, για να νιώσουν τα αναφιλητά κοντύτερα στήν θλίψη της απειλής αυτής τής φρικτής τής μοναξιάς. Τα σύννεφα οργώνουν τον ορίζοντα γοργά, στις κορυφές του βουνού απέναντι καταθλίβονται απότομα, δεν έχει ηρεμία η θάλασσα στα βαθιά της τα νερά, μαυρισμένη ακουμπά τούς ήχους της στο περιγυάλι , η φουρτούνα της ξεπλένει τα άσπρα βράχια από τον καημό τους, βυθίστηκαν στο άλγος της σιωπής και οι πλυμμήρες από τα δάκρυα φουντώνουν, ό,που κατέκλυσαν απρόσκλητα θερμά, κάτω από την χιονοστιβάδα τής μακρινής Αγάπης. Ναι Αγάπη μου, φτωχός στα περισσότερα, πλούσιος στην ανημπόρια μου, στέκομαι βουβός στα χείλη, κάτω από την βοή των δακρύων της καρδιάς, των ματιών το θάμπος δε
Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν. Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας φοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰ καὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένη φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ μᾶς φοβοῦνται, ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ. . . Τάσος Λειβαδίτης σος Λειβαδείτης
Ἡ καρδιά μας εἶναι ἕνα κῦμα ποὺ δὲν σπάει στὴν ἀκρογιαλιά. Ποιὸς μαντεύει τὴ θάλασσα, ἀπ᾿ ὅπου βγαίνει ἡ καρδιά μας; Ἀλλὰ εἶναι ἡ καρδιά μας ἕνα κῦμα μυστικό, χωρὶς ἀφρό. Βουβὰ πιάνει μία στεριά. Καὶ ἀθόρυβα σκαλίζει τὸ ἀνάγλυφο ἑνὸς πόθου, ποὺ δὲν ξέρει ἀπογοήτευση καὶ ἀγνοεῖ τὴν ἡσυχία. Γιώργος Σαραντάρης
Τα κάστρα του Σεπτέμβρη, δυναμώνουν τη φωνή τους στις πλάγιες σκιές, όσο ο Ήλιος τρέχει να προλάβει τα νοτιότερα πελάγη, γιατί και εκεί έχει αμπελώνες και κηρύθρες που φτιάχνουν καλό μέλι καί κρασί, κάτω από τις ανταύγειες του τρύγου του φθινοπώρου. Αποζητιέται ο Ήλιος και αφήνεται η σκιά, απόφαση ζωής και αυτή, για το ταξίδι πέρα από τα σύνορα του θανάτου... Αιωνία τους η μνήμη, στα σμήνη που μάς άφησαν πλούτο στον πολιτισμό.. .
Του Ήλιου τα παιχνίδίσματα στην τροχιά του μαίνονται, και κάτω από τους ίσκιους του λιγότερο προσμένουμε. Είναι εμφανές πώς ο Ήλιος μάς προσπερνάει χαμηλότερα στον ορίζοντα, μία μεσημβρινή διάβαση σε νοτιότερα πλάτη, έχει περάσει κάτω στο Σταυρό του Νότου, και προσδίδει όλη του την ενέργεια και τη ζωτικότητα σε εκείνους τους ποιητές που χτίζουν τις προσδοκίες τους με τις σοδιές της γης, και με τις σοφίες της αυγής, όπως και ο Χόπερ που πάντοτε στην αυγή ήθελε να ατενίζει τον Ήλιο, με την τέχνη του, γιατί πάντοτε στην ανατολή έβλεπε μία νέα ζωηρή ελπίδα, να γεννιέται . Καλός μας Σεπτέμβρης, ξεκινώντας να κολυμπάμε στα άπατα τών φρέσκων χρωμάτων του Φθινοπώρου..
Βραχονησίδες Βαρδιάνοι οι τραβαδούροι της Κεφαλλονιάς, παρέμειναν αυθεντικοί αγριεμένοι να υποδέχονται τους επισκέπτες της. Σαλπίζουν στα βαπόρια την ηχώ της επιστροφής και του ξενιτεμού, χαιρετούν από χρόνια μακρυά με το φάρο τους, τα χνάρια των ναυτικών. Πολλοί οι ποιητές εμπνεύστηκαν κάτω από τους κωτσωνάτους βράχους, μια παρέα αυθεντικής σιγαλιάς που στήθηκε να καλωσορίζει ότι επιστρέφει, και να ξεπροβοδεί ότι ξενιτεύεται...
Γράμμα στὸν ἄνθρωπο τῆς πατρίδας μου ...Μὴν μὲ μαρτυρήσεις! Καὶ προπαντὸς νὰ μὴν τοῦ πεῖς πὼς μ᾿ ἐγκατέλειψεν ἡ ἐλπίδα! Καθὼς κοιτᾷς τὸν Ταΰγετο, σημείωσε τὰ φαράγγια ποὺ πέρασα. Καὶ τὶς κορφὲς ποὺ πάτησα. Καὶ τὰ ἄστρα ποὺ εἶδα. Πές τους ἀπὸ μένα, πές τους ἀπὸ τὰ δακρυά μου, ὅτι ἐπιμένω ἀκόμη πὼς ὁ κόσμος εἶναι ὄμορφος! Νικηφόρος Βρεττάκος
Della Vita Della morte
Della Vita, Della Morte: Λόγος για τη ζωή. Λόγος για τον θάνατο, σε τουτο το ταξίδι που ανεστροβιλιζόμαστε πάνω κατω στα κατακάθια της ακαταστασίας. Ειναι ο δρόμος ο στενός μέσα από τις πληγές που μας ανοίγουν ελπιδοφώτο φεγγίτη στον Ήλιο. . .