Η Αγία Ρωσία

Ερωτικό :

Ναί αγαπημένη μου, σού  φωνάζω πόσο μου λείπεις, 

το μαξιλάρι μου στενάζει κατω από  τη λύπη του, ακούγοντας με, 

η πόρτα ερμητικά κλειστή, ανήμπορη να κλάψει, μόνο ακούει τούς κεραυνούς που χτυπάνε στο δάσος της σιωπής απέξω, 

τα παράθυρα σμίξανε νωρίτερα σήμερα,  για να νιώσουν τα αναφιλητά κοντύτερα στήν θλίψη της απειλής αυτής τής φρικτής τής  μοναξιάς.

Τα σύννεφα οργώνουν τον ορίζοντα γοργά, 

στις κορυφές του βουνού απέναντι καταθλίβονται απότομα, 

δεν έχει ηρεμία η θάλασσα στα βαθιά της τα νερά, 

μαυρισμένη ακουμπά τούς ήχους της στο περιγυάλι , 

η φουρτούνα της ξεπλένει τα άσπρα βράχια από τον καημό τους, 

βυθίστηκαν στο άλγος της σιωπής και οι  πλυμμήρες  από τα  δάκρυα φουντώνουν,  

ό,που κατέκλυσαν  απρόσκλητα θερμά, 

κάτω από την χιονοστιβάδα τής μακρινής Αγάπης. 

Ναι Αγάπη μου, 

φτωχός στα περισσότερα, 

πλούσιος στην ανημπόρια μου, στέκομαι βουβός στα χείλη, 

κάτω από την βοή των δακρύων  της καρδιάς, 

των ματιών το θάμπος δεν βουτάει,
όχι  ανεξήγητα , μακριά  στούς πέρα ορίζοντες,  

όσο και εαν σκυλί στις κακοχειμωνιές τυγχάνω, 

και όμως αυτά  τα ρυάκια από τα μάτια, 

χείμαρροι ασήκωτοι σαρώνουν, 

είναι καί  τού  χρόνου τα περάσματα τα κηλιδωμένα, 

πίσω από τις μνήμες στέκονται  τις κρυστάλλινες που ζήσαμε μαζί, 

πού από πιτσιρίκια τρέχαμε στης αθωότητας το ηλιόλουστο λιβάδι. 

Το φωνάζω δυνατά να ακούει ο Ήλιος, να έρχεται και το φεγγάρι,
κάτω από τα αστέρια της στεριάς, πλούσιος θησαυρός νά λάμπει,  το θυμάρι μπόλικο να ευωδιάζει στις αυλές του γιασεμιού,
εκεί να  αράζει τα μυστικά του ο χρόνος,  εκεί νά  τα κουρνιάζει, εκεί να τα φροντίζει,
με ένα χάδι ηλιόλουστο πάνω από τα μαλιά, με μια νεύση των ματιών στα ρόδα της σιωπής, 
εκεί κατέληξα, όσο και εάν οι βρύσες με έλουσαν μέσα από τις κόρες της, που ακόμη θαμπές και αξεπέραστες παρέμειναν στού χρόνου τη βιασύνη, αλέρωτα κρατήθηκαν.
.
.
.
.

.

.

.