Della Vita Della Morte

Το τρίσβαθο χθες ενώνεται με το ελληνικό σήμερα. Γολγοθάς τότε εκεί,  Γολγοθάς τώρα εδώ. Δεδιωγμένος και Εσταυρωμένος ο Κύριος τότε από τους Αρχιερείς και Φαρισαίους,  Εσταυρωμένος και διωγμένος  Χριστός και Έλληνες. Ο Πόντιος Πιλάτος, όταν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι τού ζήτησαν να διαγραφεί το «Βασιλεύς Ιουδαίων» από τη χλευαστική επιγραφή πού καρφώθηκε στην κορυφή του Σταυρού (ΙΝΒΙ – Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς Ιουδαίων) τους απάντησε με τη φράση πού έμαθαν όλοι οι αιώνες: «Ω γέγραφα, γέγραφα»!  Εκείνο που δεν κατάφεραν τότε οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι μέσω του δικού τους Πόντιου Πιλάτου, το κατάφεραν στις μέρες μας μέσω Ορθοδόξων αγιογράφων.  Διέγραψαν επιμελώς το Ι. Ν. Β. Ι., που ελέγχει και ενοχοποιεί τους Θεοκτόνους Εβραίους και ανέγραψαν το "Βασιλεύς Της Δόξης",  για να φαίνεται περισσότερο ζηλωτικό, δήθεν τούς έπιασε καιρός ευσεβείας, όπως φαίνεται και στην φωτογραφία της ανάρτησης.  Τον «Στέφανο εξ Ακανθών» τον βλέπουμε στο σημερινό κατακρωτηριασμένο ελληνικό πο

Κάτω από τις συνθήκες που ζούμε και συμβαίνουν τα εγκληματικά στρωμένα από τους μεγάλους, η σιωπή δεν είναι «χρυσός»· είναι «λίβανος και σμύρνα».   Διότι η σιωπή  ερμηνεύεται ως αποδοχή ή συναίνεση: «ο σιωπών δοκεί συναινείν», κατά τον Μέγα Βασίλειο, αλλά και το qui tacet consentire videtur (όπoιoς σιωπά φαίνεται ότι συναινεί), ορίζεται ως ισχύουσα συνθήκη στο Ρωμαϊκό δίκαιο.  Δεν έχω λοιπόν το δικαίωμα να σιωπήσω, αφού σωπαίνοντας θα εμφανιζόμουν ως αποδεχόμενος ή ανεχόμενος τα όσα γίνονται.  Υπάρχουν στη ζωή, την ατομική και την κοινωνική, στιγμές που πρέπει κανείς να πει το μεγάλο «ναι» ή το μεγάλο «όχι».